Zaterdag had in Koekelare het festival Blues in de Blaaspijp plaats. Het oorspronkelijke programma werd op het laatste aangepast. Er stonden 3 bands op de affiche: Mississippi Hamilton, The Blues Vision en Booty Call die de Refugees moest vervangen. Toen ik iets zocht op internet over de eerste groep vond ik niets terug.

Bij aankomst vroeg ik de banleden wat uitleg, waarop zanger Jamie Decoster, uit Keiem, wist te vertellen dat ze een gelegenheid bluesband waren voor deze avond. De andere leden zijn Hannes Willaert op gitaar, Flooris Provoost op drums en Tom Derdaele op bas. De groep, waarvan de leden afkomstig zijn uit Koekelare, speelt onder de naam Nasty Billy Hamilton, rock covers. Ze hadden 8 nummers ingeoefend voor dit festival. De belangrijkste nummers die zie met volle overgave brachten waren covers, een mix van blues met ‘I Put a Spell On You’ van Screaming Jay Hawkins en rocking blues nummers zoals ‘La Grange’ van ZZ Top tot rock. Verder brachten e ook meer commerciële nummers zoals ‘Ain't No Easy Way’ van Black Rebel Motorcycle Club en ‘Crazy’ van Gnarls Barkley maar dan in een eigen stijl. Met ‘The Jack’ van AC/DC en ‘Bullfrog Blues’ van Rory Gallagher was hun optreden zeer geslaagd.

Dan was het de beurt aan The Blues Vision met Arne Demets, Bernd Coene en Gerben Brys. Arne en Bernd had ik reeds ontmoet tijdens blues jams. Maar hen wilde ik echt eens aan het werk zien. Arne en co begonnen er meteen sterk aan met hun versie van 'Hey Joe' van Jimi Hendrix. Daarna 'Johnny Be Good' een stevig rock’n’ roll nummer van Chuck Berry. Uiteraard krijgen we ook eigen werk zoals uit hun debuutalbum 'School Blues' (2010) met ‘The Drummer Get All The Girls’ en ‘Musroom’.

Arne en zijn bluesbro's spelen zo goed als een thuismatch en we vernemen dat ze aan een nieuw album aan het werken zijn. Een album niet speciaal gericht op bluesrock maar met een veel breder spectrum in de blues en dat zal zeker en vast gepaard gaan met een heleboel optredens. Uit hun album 'Counting Sheep' krrijgen we nog het slowbluesje ‘My Breadmachine is Broken’. Ook eigen werk uit hun laatste cd ‘Kind Of Blues’ uit 2014 ontbraken niet. Met ‘No Sleep’, ‘Never Enought’ en ‘Lonely Night’ was het weerom genieten.

Breed of niet deze Arne blijft ondanks zijn nog jeugdige leeftijd al een dijk van een gitarist die wordt geruggesteund door een al even sterke ritme sectie. Een trio on stage dat je werkelijk weg weet te blazen is het nu met eigen nummers, uitsekende covers of één van zijn signatures, een Jimi Hendrix'ske maar steeds jong en alive 'n kickin'! Samen met Bo Diddley zijn 'Feel The Going Back' zat het er hier op voor dit dynamische trio...

 

De laatste band, Booty Call die The Refugees moesten vervangen was voor mij een totaal onbekende groep. Deze band, afkomstig uit de streek van Oudenaarde met Jan Verzelen op drums, Bernhard Polet op gitaar en Rik Vanaelst op bass zijn ex leden van het vroegere 'Little T and the Gang'. Ze haalden er Silas Van Laeken erbij op zang, gitaar en mondharmonica. VoLgens hen de perfecte mix om “raw blues rock” te brengen. Met hun sterke sound vliegen ze er meteen in. Dit deden met hun, volgens mij, beste nummer van hun cd: Got My Eyes On You. Meteen zat de sfeer er goed in.

Daarna volgde het welgekende Walking the Dog van Rufus Thomas. Ook werd er eigen materiaal gebracht zoals ‘All The Time In The World’, ‘Jack’ en het rustige ‘Gaslight Motel’. Zanger Silas steelde de show met gitaarwerk afgewisseld met solo’s op zijn mondharmonica. Gewoon pure overgave. Maar ook Bernhard gaf uitstekende gitaarsolo’s en Rik op de bass toonde zijn klasse. Ook mogen we de men op de drums, Jan Verzelen zeker niet vergeten te vermelden. Ook hij geeft meerwaarde aan de groep met zijn jarenlange ervaring. Als afsluiter werd ‘On My Knees’ van Triggerfinger en ‘Play The Blues’ van Danko Jones. Zeker wil ik Booty Call nog eens terug zien. Een aan te raden band voor andere festivals. Voor mij was dit een geslaagde blues avond met 3 groepen die het beste van zichzelf gaven.